[gusia256]

Jak to jest z tymi upadkami. Jestem żoną osoby chorej, więc nie mam z tym doświadczeń. Na "starym" forum Ela pięknie to opisała.
Czy możecie podzielić się waszymi spostrzeżeniami?

[Ela]

Pisałam o lęku, który paraliżował moje nogi. Bałam się głównie opinii ludzkiej :) odkąd się nie boję, chodzę znacznie lepiej. Ale z upadkami to troszkę ijnaczej, przynajmniej u mnie.
Bo mam takie momenty, mimo że chodzę w sumie jeszcze dość dobrze, że zataczam się i gdy7bym się czegoś nie złapała, albo ktoś mnie :) to pewnie bym zaliczyła ziemię. I to nie zależy za bardzo ode mnie. Nie wiem kiedy to nastąpi, a dzieje się tak szybko... Ale nasila te objawy np. brak kontroli wzrokowej, np ciemność, także szybka zmiana kierunku chodu.
był taki czas, kiedy upadki zdarzały mi się bardzo często, nawet kiedyś przez pół roku leczyłam się ortopedycznie. Ale zaczęłam bardzo uważać, jak chodzę, uważnie stawiam każdy krok. Głowę mam cały czas spuszczoną i patrzę pod nogi.
Tylko, że u mnie objawy nie są jeszcze zaawansowane...

[franek]

Ela napisała:
Tylko, że u mnie objawy nie są jeszcze zaawansowane...
---------------------------------------------------------------------------------

Ja też jeszcze dość sprawnie chodzę ale są (nazywam je "uciekanie nóg") takie momenty gdy tracę władzę nad nogą i jak akurat staję na nią to lecę. Czas chyba pomyśleć o jakiejś podpórce 49 lat to nie wiek na strach przd śmiechem (chyba) . Póki co podtrzymuje mnie żona . Wspaniała kobieta

Pozdrawiam
Franek

[gusia256]

To zachwiania równowagi, nad którymi w tej chorobie nie można zapanować.
A mnie chodzi o to, czy mając świadomośc tego, że możecie upaść - bo już dażyło się wam wcześniej - boicie się pójść po pochyłym terenie albo nierównym albo "nie płaskim"... :) - bo możliwe że upadniecie (chociaż wcale nie musi tak się stać)?

[anna]

Cześc. Ja upadam gdy noga lewa przekręca się i nie moge utrzymać równowagi. Zachorowałam w 2004r.wtedy jeszcze pracowałam i chodziłam sama chociaz nawet znajomi uważali mnie za osobę pijaną bo nie zapytali się co mi jest.Gdy po 2 latach zmieniła sie mowa przestsałam pracować.Teraz kupiłam sobie kule i chodze z nią bo jak mąż jdzie do pracy to nie ma go cały dzień a córka ma dopiero 12 lat. to mnie nie utrzyma.Z kulą czuje się pewniej i sama wychodze chociaz na początku wstydziłam się z nią chodzic ale po reakcji sąsiadów treraz cały czas chodzę z kulą.Co do twojego pytania niemam strachu aby iśc po nierównym terenie.Jak wcześniej pisałam lubię chodzic po górach.I Cho dzę po mimo choroby tylko z ta różnicą że trzymam sie męża.Ostatnio pojechaliśmy na Slowację ,w pierszym dniu przewróciłam sie na żużel i rożbiłam kolano i ręke a drugi dzień weszłam z pomoca męza szlakiem do Zabiego S TAWU pod Rysami.Pozdrawiam Ania.
ii

[gusia256]

Pogratulować kondycji!
Domyślam się, że powolutku tempem spacerowym zdobywasz góry.
Chociaż i tak - na Słowackiej stronie szlaki są dość długie...
Możesz mi napisać jakiej długości szlaki wybieracie i jakie przejście na jeden dzień planujecie? Czy to z przystankami (jak częstymi)? Jak długie są poszczególne etapy?

Przyda się, jak z mężem pojedziemy na "górski wypad" :).

[Ela]

ja sie kiedyś bałam. celowo omijałam przeszkody, wybierałam łatwiejszą trasę, ze strachu przed upadkiem. Ale teraz już tak nie robie. kieruj,ę się, staram się kierować, może to lepsze okreslene, rozsądkiem. tam gdzie moge, to ide. Za swój sukces uwazam pójscie na wizytę domową do ludzi, o których wiedzialkam, bo ju,ż tak byłam, ze mieszkają w domku z okropnie stromymi schodami, bez poręczy. Powiedziałam o swych obawach pielęgniarce, a ona mi od razu zaproponowała, ze pojedzie ze mną.
Uczę się prosić ludzi o pomoc. Zaczynam myśleć o kulach, choć na razie tylko dlatego, by się oswoić psychicznie, jeszcze mi nie są potrzebne.
Na razie na dłuższe wypady zabieram kije trackingowe :)
Aniu, też Cię podziwiam :) napisz faktycznie więcej o Twoich wycieczkach, może zachęcisz innych?
Może tutaj, tam gdzie zaczęłaś:

http://www.ataksja.home.p...wtopic.php?t=34

PS mój starszy brat pasjonuje się górami, kiedyś po nich często wędrował, teraz za bardzo nie może.

[bialy_pl]

[AGATA]

Mówicie -piszecie - o ew. upadkach i chwianiu się - ja poszłam na łatwiznę, drogą kupna nabyłam chodzik - taki na 3-kółkach bardzo łatwy do złożenia, wożę go na tylnym siedzeniu auta i jak muszę gdzieś iść to go rozkładam - a ludziska widząc taki pojazd jakoś tak inaczej patrzą.

[Iwona 1972]

[AGATA]

w mojej okolicy Ci co mnie znają już wiedzą, że chodzę z pomocnikiem

[Iwona 1972]

W moim przypadku to jeszcze zbyt świeży temat.

[Dorota75]

Ja unikam wszelkich pomocników jak ognia Mam wrażenie , że jak już zacznę korzystać to przestanę się starać żeby się trzynać w jako takiej formie .

[AGATA]

Też unikałam, ale jak zorientowałam się, że zadziej się "obalam"to nie zważam na nic - poszłam na łatwiznę.

[Ela]

Ja też unikam pomocników ze strachu przed opinią ludzi, widać do końca sobie z tym nie radzą Ale częściowo chyba tak, nie bardzo umiem wytłumaczyć, w jaki sposób. Na pewno dużo pomogła mi wiara w Boga. A tak po ludzku to powiedziałam sobie, że mam prawo do choroby, nie tylko ja źle chodzę, inni też choć się nie zataczają. Najgorsze w naszej chorobie jest to, że można nas wziąć za pijanych i dlatego jeśli tylko jest okazja ku temu, trzeba ludzi informować, że się jest chorym, a nie pijanym.
Ale yo nie przychodzi od razu, jak sięgam pamięcią, to potrzebne mi było kilka lat. ale do tej pory boli czasem to, że odbierana jestem jako pijana.

[anna]

:ja chodzezchodzkiem iskonczyly sie pytania imoge byc samodzielna

[bialy_pl]

dzieki Elu za odpowiedź,
mi lekarz powiedział że mam udać się do psychologa, on powinien mi w tym pomóc

[Ela]

Jak dobry psycholog, to rzeczywiście może pomóc, ale czy masz takiego, najlepiej w Polsce, bo w Nieczech bariera językowa może byc, ale moze nie, może sobie radzisz?

[bialy_pl]

no cóż na tyle żeby isc do psychologa to nie,
znalazlem w Polsce w Zgorzelcu, bo tam mam najblizej i przyjmuje w soboty
w piatek bede dzwonil na wizyte, zobaczymy

[Kalnin]

Czasem przydaje się pomoc psychologa albo psychoterapia, na której można poznać innych ludzi ze swoimi problemami. Ja się tego nie wstydzę, radzę sobie sam, ale z psychologiem jeszcze lepiej.

[katarzynab_81]

Ja też sę radzę sama ale fajnie z kimś pogadać nasze turnusy są dla mnie taką terapią już się nie mogę doczekać następnego kochani tęsknię za wami